Na de koningin treedt nu ook de paus af. Ik gebruik mijn
blog maar even om mijn hart te luchten, want dat is nodig. Hare Majesteit wordt
door gans Nederland de hemel in geprezen. Moeder des vaderlands, een sublieme
koningin, een statige vorstin, een edele vrouw. Aan dat alles wil ik niets
afdoen. Ik heb koningin Beatrix heel hoog. Wat mij alleen wel opvalt, is dat
het lijkt alsof bij het nieuws van haar aftreden ineens alle kritiek verstomd
is. Beatrix is heilig, want Beatrix is Oranje en oranje, dat zijn wij!
Hoe anders is het bij Benedictus XVI. Deze briljante, maar
schuwe theoloog werd paus tegen wil en dank. Hij had de haast onmogelijke taak
om Johannes Paulus II op te volgen. Inhoudelijk trok hij diens lijn door,
communicatief bleek hij van een minder kaliber.
Nederland heeft in grote meerderheid, sinds 2005, negatief
op Benedictus gereageerd. Zo ook gisteren. Ik heb de televisie uitgezet uit
schaamte, toen mensen op straat in beeld gebracht werden, al carnaval vierend
in Den Bosch. De taal die zij uitkraamden over de paus wil ik hier niet eens
herhalen.
Vanochtend sloeg ik De Volkskrant open. Daar verwachtte ik
een wat subtielere benadering. Die trof ik ook aan, want het venijn kwam alleen
in de staart. In zijn ongetwijfeld grappig bedoelde commentaar duidt Bert
Wagendorp Benedictus aan als ‘de chef van duizenden kinderlokkers’.
Het is duidelijk dat de misbruik affaire veel kapot gemaakt
heeft en het is ook duidelijk dat daar veel gebeurd is, wat nooit had mogen
gebeuren. Wat ik alleen niet begrijp, is dat het in ons land zo politiek
correct is om te foeteren op de paus, te schieten uit de heup als het gaat om
christenen.
Het lijkt wel alsof het in brede kring geaccepteerd is om
het christendom als pispaal te gebruiken om met eenzelfde zure straal over
Geert Wilders’ kritiek op de islam heen te gaan. Ironisch genoeg hebben mensen met deze houding vaak niet in de gaten dat zij exact hetzelfde doen als Wilders, maar dan ten opzichte van het christendom.
Is dit intellectueel Nederland? Het is wel het intellectuele
Nederland dat op dit moment in de regering zit, getuige de diverse pogingen om
alle christelijke wetgeving uit het verleden zo snel mogelijk ongedaan te
maken. Het is ook het intellectuele Nederland dat de boventoon voert in de media.
Waar ik mij over opwind, is dit. De intelligentsia van
Nederland lijkt zichzelf omhoog te stoten op de sociale en intellectuele ladder
door zo hard mogelijk af te geven op kerk en geloof. Tegelijk maakt diezelfde
intelligentsia zich erg druk over het tolerante karakter van ons land. Want
oh, wat zijn we tolerant. Zolang de ander maar niet religieus is. Eigenlijk: zolang
de ander maar niet anders is.
